Όπως αποκαλύπτεται οι Ρωμαίοι ήταν εξπέρ στην ανακύκλωση των σκουπιδιών τους.
Οι ερευνητές ανακάλυψαν στην Πομπηία, την πόλη που θάφτηκε κάτι από ένα πυκνό στρώμα ηφαιστειακής τέφρας μετά την έκρηξη του Βεζούβιου, το 79 μ.Χ, πως τα τεράστια αναχώματα σκουπιδιών που απορρίπτονταν έξω από τα τείχη της στην πραγματικότητα «αποτελούσαν βάση για κύκλους χρήσης και επαναχρησιμοποίησης».
Η καθηγήτρια Άλισον Έμερσον, Αμερικανίδα ακαδημαϊκός που συμμετέχει στις αρχαιολογικές έρευνες της Πομπηίας, σημειώνει πως τα σκουπίδια ήταν συσσωρευμένα κατά μήκος της βόρειας πλευράς του εξωτερικού τείχους. Κάποιες από τις στοίβες ήταν ύψους αρκετών μέτρων και περιλάμβαναν κομμάτια από κεραμικό και γύψο, τα οποία μπορούσαν να επαναχρησιμοποιηθούν ως κατασκευαστικά υλικά.
Αρχικά, οι επιστήμονες θεωρούσαν πως οι σωροί αυτοί είχαν σχηματιστεί μετά από σεισμό που χτύπησε την πόλη, περίπου 17 χρόνια πριν την έκρηξη του ηφαιστείου. Οι περισσότεροι απομακρύνθηκαν στα μέσα του 20ου αιώνα, ωστόσο, ανακαλύφθηκαν σύντομα και νέοι. Η επιστημονική ανάλυση εντόπισε πως κάποια από τα σκουπίδια της πόλης που είχαν απορριφθεί σε σημεία των προαστίων, αντίστοιχα των σύγχρονων χώρων υγειονομικής ταφής (Χ.Υ.Τ.Α), είχαν επιστρέψει στην πόλη ως υλικά που αξιοποιούνταν στην κατασκευή κτηρίων – όπως γήινων δαπέδων ή τοίχων.
«Ανακαλύψαμε πως μέρος της πόλης χτίστηκε από σκουπίδια. Οι σωροί έξω από τα τείχη δεν ήταν υλικά που είχαν πετάξει για να ξεφορτωθούν. Βρισκονταν έξω γιατί είχαν συλλεχθεί και προορίζονταν να μεταπωληθούν και πάλι εντός των τειχών» αναφέρει η Έμερσον που από κοινού με τους αρχαιολόγους Στίβεν Έλι και Κέβιν Ντίκους εργάστηκαν στην ομάδα ανασκαφών.
Η Έμερσον και οι συνάδελφοί της χρησιμοποίησαν δείγματα εδάφους για να καταγράψουν την κίνηση των απορριμμάτων στην πόλη: «Το έδαφος όπου κάναμε ανασκαφές διαφέρει. Τα σκουπίδια που απορρίπτονταν σε μέρη όπως αποχωρητήρια ή βόθρους άφηναν πίσω τους ένα πλούσιο σε οργανικά στοιχεία έδαφος. Αντιθέτως, τα απορρίμματα που συσσωρεύονταν με τον καιρό στους δρόμους ή σε σωρούς έξω από την πόλη κατέληγαν σε ένα πολύ πιο αμμώδες έδαφος» εξηγεί η ίδια, συμπληρώνοντας πως «η διαφορά στην ποιότητα του εδάφους μάς επιτρέπει να διαπιστώσουμε αν τα σκουπίδια παράχθηκαν στο μέρος όπου βρέθηκαν ή συγκεντρώθηκαν εκεί από αλλού για να επαναχρησιμοποιηθούν και να ανακυκλωθούν».
Για παράδειγμα, σε κάποιους τοίχους εντοπίστηκαν ανακυκλωμένα υλικά, όπως κομμάτια από πλακάκια και σπασμένοι αμφορείς ή θρύμματα από κονίαμα και γύψο. «Σχεδόν όλους αυτούς τους τοίχους τους σοβάντιζαν στη συνέχεια ώστε να κρύψουν όλο αυτό το χάος υλικών εσωτερικά» σημειώνει η Έμερσον.
Και παρότι η σύγχρονη προσέγγιση στη διαχείριση απορριμμάτων επικεντρώνεται στην απομάκρυνσή τους από τη ζωή των πολιτών, στην Πομπηία δεν συνέβαινε το ίδιο: «Σε γενικές γραμμές δεν μας νοιάζει τι συμβαίνει στα σκουπίδια μας, αρκεί να φύγουν από μας. Αυτό που διαπιστώσαμε στην Πομπηία είναι μια εντελώς διαφορετική προτεραιότητα, όπου τα σκουπίδια συλλέγονταν και χρησιμοποιούνταν σε ανακύκλωση. Οι πολίτες ζούσαν πολύ πιο κοντά στα σκουπίδια τους απ’ό,τι οι περισσότεροι από εμάς θα ανεχόμασταν σήμερα, όχι γιατί είχαν έλλειψη υποδομών και δεν τους ενδιέφερε, αλλά γιατί το σύστημα αστικής διαχείρισης ήταν οργανωμένο στη βάση διαφορετικών αρχών» καταλήγει η Έμερσον.
lifo.gr με πληροφορίες από Guardian
