Η ομάδα ισχυρίστηκε ότι αναβίωνε ιεροτελεστία που είχε τις ρίζες της στο αρχαίο κελτικό έθνος και τους δρυϊδες του.
Πριν από το συμβάν αυτό η λέξη «Κέλτης» δεν είχε ξαναχρησιμοποιηθεί για να περιγράψει τους ανθρώπους που κατοικούσαν στη Βρετανία ή στην Ιρλανδία πριν καταφθάσουν οι Ρωμαίοι. Το σίγουρο είναι ότι δεν αποτελούσε όρο που χρησιμοποιούσαν οι ίδιοι για να περιγράψουν τον εαυτό τους.
Η λέξη «Κέλτης» αποδίδεται στον Έλληνα ιστορικό Ηρόδοτο, ο οποίος τη χρησιμοποίησε το 450 π.Χ. για να περιγράψει το λαό που ζούσε στις πηγές του Δούναβη βόρεια των Άλπεων.
Οι Ρωμαίοι είχαν ονομάσει τον ίδιο λαό Galli (κοτοπουλάνθρωποι) και αποκαλούσαν τους κατοίκους των βρετανικών Νήσων Britanni και όχι Κέλτες. Η χρήση της λέξης «Κέλτης» στην αγγλική λέξη χρονολογείται τον 17ο αιώνα.
Ο Ουαλός γλωσσολόγος Έντουρντ Λουίντ, ο οποίος ζούσε στην Οξφόρδη, επισήμανε τις ομοιότητες ανάμεσα στις γλώσσες που μιλούσαν στην Ιρλανδία, στη Σκωτία, στην Ουαλία, στην Κορνουάλη και στη Βρετάνη. Ονόμασε αυτές τις γλώσσες «κέλτικες» και ο όρος καθιερώθηκε.
Η λέξη «κέλτικος» χρησιμοποιείται επίσης για να περιγράψει το στριφογυριστό μοτίβο σε αντικείμενα που βρίσκουμε στα ιρλανδικά καταστήματα με είδη δώρων. Δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι το συγκεκριμένο σχέδιο αποτελεί προϊόν μιας φυλετικά ομοιογενούς ομάδας ανθρώπων.
Οι περισσότεροι ιστορικοί πιστεύουν ότι η γλώσσα και η κουλτούρα που ονομάζουμε «κέλτικη» διαδόθηκε μέσω της επαφής μαζί της και όχι με κάποιου είδους επιβολή.
Οι άνθρωποι «έγιναν» Κέλτες υιοθετώντας την αρχιτεκτονική, τους νεωτερισμούς και τον τρόπο ομιλίας επειδή όλα αυτά φάνηκαν χρήσιμα ή ελκυστικά, όχι επειδή ανήκαν στην ίδια εθνική ομάδα.
Η ρομαντική εικόνα της κέλτικης αυτοκρατορίας με τους επιδέξιους τεχνίτες, που αγαπούσαν τα άλογα, τους σοφούς γέροντες δρυΐδες, τους ποιητές που έπαιζαν άρπα και τους αιμοσταγείς γενειοφόρους πολεμιστές αποτελεί προϊόν της «Κέλτικης Αναβίωσης» που ξεκίνησε στα τέλη του 18ου αιώνα.
Mixanitouxronou
