Μια φορά και έναν καιρό ήταν ο άνθρωπος το θεωρητικά κυρίαρχο ον στη Γη, αυτό που επειδή στεκόταν στα δυο πόδια και μιλούσε νόμιζε ότι μπορούσε να βλάπτει μόνιμα, να καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμα του αδιαφορώντας για την λεπτή γραμμή ισορροπίας των νομοτελειακών δεδομένων.
Είναι η ίδια πάστα ανθρώπου που βασιζόμενος στην έπαρση, τον εγωισμό, την φιλαργυρία ξέχασε την σχέση και την αρμονία αυτή, ξέχασε παράδοση, ξέχασε πολιτισμό, διασκέδαζε με τα ήθη και έθιμα αντί να τα σέβεται και να τα τιμά.
Μια φορά και έναν καιρό λοιπόν κάπου στο 1914 με 1918 η Γη έζησε τον επονομαζόμενο Μεγάλο Πόλεμο, ο οποίος κατά προσέγγιση είχε 18,5 εκατομμύρια απώλειες.
Μια φορά και έναν καιρό και σε επανάληψη του πρώτου κάπου στο 1939 με 1945 η Γη έζησε ένα δεύτερο μεγάλο πόλεμο ο οποίος κατά προσέγγιση είχε 50 εκατομμύρια απώλειες.
Μεταξύ μια φοράς και δυο κακών μεσολάβησε και μια – δυο πανδημίες ώστε με μεγάλο κόστος αλλά και με το κόσμο έτοιμο, να συμβάλει στην όποια τρέλα και ορέξεις των ισχυρών.
Μια φορά και έναν καιρό κάποιοι που αποτελούν το ίδιο νόμισμα κατά το δοκούν παίζουν την πλευρά της ελπίδας, ενώ στην άλλη πλευρά παίζουν αυτή του πόνου. Βρισκόμαστε σήμερα πολλές ώρες με τον εαυτό μας, πρώτη παρατήρηση ότι δεν γεννηθήκαμε για να είμαστε απομονωμένοι. Δεύτερη παρατήρηση η στέρηση μιας ελευθερίας η οποία θα φέρει ; Τρίτη παρατήρηση από την στιγμή που θεωρείται πως είμαι ελεύθερος ποιος ορίζει πως με τι τρόπο θα πεθάνω και γιατί να δια κόψω τις σχέσεις μου με το φως ;
Η Γη στην οποία είμαστε φιλοξενούμενοι και αποτελούμε νομοτελειακό κομμάτι έχει το φως ως κομμάτι ζωής, η ανάσταση εκφράζει το φως. Κατά το πώς εξελίσσονται τα πράγματα φέτος δεν θα έχουμε ανάσταση άρα ούτε φως … οπότε μάλλον αρκετό θάνατο και σκοτάδι … δεν μιλώ θρησκευτικά αλλά ως ένα κομμάτι που έχει γραφτεί ως συνήθεια στο DNA σου και μην τρως το παραμύθι να κάνουμε τον Αύγουστο Πάσχα την ώρα που πολύ άνετα στα προαύλια των εκκλησιών θα γίνονταν άνετα οι λειτουργίες, αλλά εδώ θυμήσου την Αποκάλυψη : οι κρίνοντες πρώτοι θα κριθούν …
Κάπου εδώ θέλω να θυμίσω πως ο Εθνικός μας Ύμνος έχει τίτλο : «Ύμνος εις την Ελευθερίαν». Το κακό με μας είναι ότι διχαζόμαστε εύκολα, βγάζουμε εύκολα συμπεράσματα, προκαλούμε κακό για να περνά η ώρα και απαντούμε χωρίς καν να ακούσουμε απλά για να το κάνουμε. Δες σύντομα πόσο εύκολα θα σε καταδώσουν ή θα κρατήσουν απόσταση από εσένα απλά επειδή τόλμησες να σκεφτείς,
Κάπου εδώ θέλω να σου θυμίσω πως η ιστορία είναι ένας παρατηρητής, ένας καταγραφέας γεγονότων – συμβάντων, έχει το κακό βέβαια να υπερισχύει αυτή του νικητή, να σου θυμίσω ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται και όταν δεν την γνωρίζεις απλά σε τελειώνει … κάπου εδώ να σου αναφέρω τα λόγια του Βόλφγκανγκ Γκαίτε: «Ότι είναι ο νους και η καρδιά για τον άνθρωπο, είναι και η Ελλάδα για την οικουμένη».
Οι μέρες κυλούν, γεγονότα και συμβάντα ήρθαν, έρχονται και θα έρθουν … μέσα σε όλο αυτό από την πλευρά μου μπορώ μόνο να συμβιβαστώ, να απαιτήσω, να σεβαστώ. Από την νομοτέλεια των πραγμάτων ζητώ να δω τα παιδιά του κόσμου να μεγαλώνουν ελεύθερα, να δω φίλους και εχθρούς και να τους ευχαριστήσω γιατί κάθε μέρα με έκαναν καλύτερο άνθρωπο. Η όλη συμπεριφορά τους, ο εύκολος χαρακτηρισμός τους, η ξερολοκατάσταση τους με έκανε να σκέπτομαι, να προσέχω, να κατανοώ.
Με την ίδια θέληση, πείσμα, σεβασμό ζητώ ο κάθε ένας από εσάς όπως τείνει το χέρι σε κάποιον, ανάψετε ένα καντήλι σε όσους βάλανε θεμέλιο και μιλάτε με τους γύρω σας δεν είναι όλα η κατσίκα του γείτονα αλλά το αλαζονικό δικό μας κεφάλι. Το μόνο σίγουρο είναι η εντιμότητα του βαρκάρη που απλά με δυο τάλαντα σε πάει στη πέρα όχθη χωρίς πορτοφόλι – σπίτια – αυτοκίνητα γυμνό όπως μια ανάσα σε έφερε σε τούτη Γη.
Με τον ίδιο σεβασμό, αξιοπρέπεια, ηθική οφείλω σε όλους αυτούς που φρόντισαν να γίνω άνθρωπος ένα μεγάλο ευχαριστώ μια μεγάλη αγκαλιά αγάπης και μια υπόσχεση ότι δεν θα τους ξεχάσω ποτέ. Η γνώση αυτή, το συναίσθημα αυτό οφείλουμε να το αποτυπώσουμε πάνω στο χρόνο τώρα που έχουμε το χρόνο, ίσως αυτή η στιγμή μας δόθηκε για να κάνουμε όλα όσα είχαμε αφήσει κρυμμένοι πίσω από δουλειές, πίσω από χρωματιστά χαρτάκια και πίσω από το μεγάλο μας εγώ.
Βλέπω και καταλαβαίνω τη μεγάλη και στημένη παγίδα, δεν πίστευα ποτέ ότι θα φτάναμε τόσο γρήγορα σε αυτά τα γεγονότα, πραγματικά ή φανταστικά τροποποιημένα. Πολλές φορές έχω αναφερθεί στην πίστη του Χριστού μας την Αγία και το Ελευθερία ή Θάνατος που έλεγε ο Γέρος του Μοριά αλλά αυτό που μας συνδέει με τους προγόνους μας είναι σα να βλέπεις τους Δροσουλίτες να ξεπροβάλλουν έτοιμοι για μάχη μια μάχη που η γενιές οι νεότερες δεν την έμαθαν επιτυχώς. Μάχη από το κινητό ή την παρτούζα ή την βίζιτα δεν κάνεις ποτέ, γιατί αυτοί πρώτοι θα γίνουν τα πειθήνια όργανα της Οργουελικής κοινωνίας.
Εύχομαι, ελπίζω, προσεύχομαι αυτές τις μέρες κάτι που το αγνοούσα μέχρι σήμερα, ανάβω ένα καντήλι, ένα λιβάνι έχω μια θέληση να γίνουν όλα μπαρούτι γιατί διακρίνω πως καμία ζωή χωρίς ελευθερία δεν είναι ζωή.
