Η αμερικανική υπερδύναμη, βαθιά διχασμένη η ίδια στο εσωτερικό της, εισέρχεται εκ νέου σε φάση ενδεχομένως πολύμηνης εσωστρέφειας, αφήνοντας κενά που θα μπορούσαν να σπεύσουν να εκμεταλλευτούν άλλες δυνάμεις στη διεθνή σκηνή
Θα μπορούσε μια επίσημη, θεσμοθετημένη διαδικασία όπως είναι εκείνη της επιστολικής ψήφου στις ΗΠΑ ξαφνικά να ακυρωθεί ή να αγνοηθεί εν τω συνόλω απλώς επειδή το απαίτησε ένας εκ των προεδρικών υποψηφίων; Δύσκολα μεν αλλά… ο Τραμπ δείχνει αποφασισμένος να το τραβήξει έως εκεί που δεν πάει, προσφεύγοντας εάν χρειαστεί και στο Ανώτατο Δικαστήριο (στο οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, την πλειοψηφία έχουν δικαστές προσκείμενοι στους Ρεπουμπλικάνους, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι εκείνοι θα κατέληγαν σε μια απόφαση που δεν σέβεται τους νόμους των ΗΠΑ).
Καθώς η καταμέτρηση συνεχίζεται (το πρωί της Τετάρτης), κάποια πρώτα συμπεράσματα:
Ο Ντόναλντ Τραμπ τα πήγε (και πάλι) καλύτερα από ό,τι προέβλεπαν οι εταιρείες δημοσκοπήσεων, μετατρέποντας την προεδρική εκλογή σε ντέρμπι. Κι αυτό, σε πείσμα των επιπτώσεων από την πανδημία του κορονοϊού.
Όπως διαμορφώνονται πλέον τα πράγματα (το πρωί της Τετάρτης), ο 74χρονος Ρεπουμπλικάνος δεν αποκλείεται, όπως και το 2016, να χάσει μεν σε ψήφους αλλά τελικώς να εξασφαλίσει την προεδρία των ΗΠΑ (χάρη στο σύστημα των εκλεκτόρων και στο πως εκείνοι είναι μοιρασμένοι μεταξύ των διαφορετικών Πολιτειών).
Ο Τραμπ έχει ωστόσο καταφέρει και κάτι άλλο: εν προκειμένω να ναρκοθετήσει-εμποτίσει με πολωτικού χαρακτήρα ένταση την πολιτική σκηνή των ΗΠΑ, δημιουργώντας ένα τοξικό περιβάλλον που έχει έρθει για να μείνει και μετεκλογικά. Οι αναλυτές «φοβούνται» ότι μπορεί έως και τον ερχόμενο Ιανουάριο ακόμη να μαίνεται η μάχη για το ποιος θα είναι ο επόμενος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, κι αυτό σε μια χώρα ήδη χτυπημένη από την πανδημία και ήδη πρωτοφανώς διχασμένη.
Οι ΗΠΑ, με άλλα λόγια, μπαίνουν εκ νέου βαθύτερα σε μια περίοδο εσωστρέφειας με ό,τι θα μπορούσε να συνεπάγεται κάτι τέτοιο σε διεθνές επίπεδο. Περιφερειακές δυνάμεις (όπως η Τουρκία για παράδειγμα) δεν αποκλείεται, μάλιστα, να δοκιμάσουν να εκμεταλλευτούν αυτήν την προσωρινή αμερικανική «απόσυρση» διεκδικώντας ισχυρότερο ρόλο σε περιφερειακά μέτωπα μέσα από την απόπειρα δημιουργίας τετελεσμένων, τετελεσμένων τα οποία πρόκειται εν συνεχεία να βρει μπροστά του ο όποιος επόμενος Αμερικανός πρόεδρος.
Οι Ευρωπαίοι αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο μιας νέας τετραετίας Τραμπ ως το χειρότερο δυνατό σενάριο, σε αντίθεση με τη Ρωσία που είναι σαφές ότι προτιμάει τον Τραμπ έναντι του Μπάιντεν.
Οι Κινέζοι από την άλλη, μάλλον γνωρίζουν ότι όποιος και αν τελικώς εκλεγεί, θα έχουν απέναντί τους τις ΗΠΑ και όχι δίπλα τους.
Χώρες με αντικρουόμενα στην παρούσα φάση συμφέροντα, όπως είναι για παράδειγμα η Τουρκία και το Ισραήλ υπό την ηγεσία του Νετανιάχου, επίσης βλέπουν θετικά το ενδεχόμενο επανεκλογής του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία, ενώ και η Ελλάδα από την πλευρά της δείχνει «έτοιμη» για όλα τα ενδεχόμενα. Η σύσφιξη των ελληνοαμερικανικών δεσμών, όπως εκείνη εκδηλώθηκε τα τελευταία χρόνια (επί Τραμπ μεν, αλλά όχι λόγω Τραμπ) μέσα από επενδύσεις, νέες συμφωνίες και κανάλια στρατηγικού διαλόγου, έχει έρθει για να μείνει.
Από εκεί και πέρα, αυτό που μένει να φανεί είναι το πως πρόκειται να κινηθεί η Τουρκία τους επόμενους μήνες, σε συνάρτηση και με την εκλογή ενός νέου Αμερικανού προέδρου στον Λευκό Οίκο όποιος και αν είναι αυτός. Εάν το πρόσφατο παρελθόν αποτελεί πάντως οδηγό, τότε και η τουρκική επεκτατική επιθετικότητα έχει επίσης έρθει για να μείνει… με ή χωρίς τον Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ.
