Τον Νοέμβριο του 1966, ο Αμερικανός Υπουργός της Αεροπορίας, Χάρολντ Μπράουν, ανακοίνωσε ότι είχε χρηματοδοτήσει το Πανεπιστήμιο του Κολοράντο με το ποσό των 300.000 δολαρίων για το πρόγραμμα ερευνών σχετικά με τα Άγνωστης Ταυτότητας Ιπτάμενα Αντικείμενα.
Τις έρευνες θα διεξήγαγε ο Καθηγητής και Κοσμήτορας Φυσικής Έντουαρντ Κόντον σε συνεργασία με τον Φυσικό Ρόμπερτ Λόου, τον Αστροφυσικό Φράνκλιν Ρόουτς και τον Δρ. Στιούαρτ Κουκ, Διευθυντή του Τμήματος Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Κολοράντο. Και άλλα πανεπιστήμια θα συνεργάζονταν στο πρόγραμμα αυτό, του οποίου τον τελικό έλεγχο θα είχε μια επιτροπή, που θα συγκροτούνταν από την Εθνική Ακαδημία Επιστημών.
Αρχικά, ο Διευθυντής του περιοδικού “Science” αρνήθηκε τη δημοσίευση του άρθρου-επιστολής, φοβούμενος μήπως γίνει καταγέλαστο το περιοδικό του λόγω του θέματος, τελικά όμως, κατόπιν των πιέσεων του Χάινεκ, δημοσίευσε μια περίληψη του άρθρου. Το συμπέρασμα του άρθρου του Χάινεκ ήταν αυτό: “Μελέτησα αυτό το φαινόμενο επί πολλά χρόνια και τώρα αισθάνομαι την ανάγκη να πω ότι κάθε τι που υπέπεσε στην αντίληψή μου, δε θα πρέπει να θεωρηθεί ως προϊόν της φαντασίας και κατά συνέπεια χωρίς σημασία.”
Ο Χάινεκ ανέφερε στη συνέχεια τα πλέον δυσχερή σημεία του ζητήματος. Είναι δυνατόν οι ιπτάμενοι δίσκοι να είναι γήινες μηχανές προστατευόμενες από το στρατιωτικό μυστικό; “Κανένα μυστικό, όσο κι αν φυλάσσεται, δεν κατορθώθηκε να διατηρηθεί επί τόσο χρόνο, όπως το μυστικό των ιπτάμενων δίσκων”, έλεγε, υπαινισσόμενος σαφώς το γεγονός ότι παρόμοιες μηχανές, όπως αυτές των αυτοπτών μαρτύρων της εποχής του, βρίσκονταν στα ημερολόγια των πλοίων του αγγλικού ναυτικού του 17ου και 18ου αιώνα και ότι ουράνια φαινόμενα με τα ίδια χαρακτηριστικά συναντώνται στα επιστημονικά χρονικά περασμένων αιώνων.
Θα πρέπει, κατά συνέπεια, να συμπεράνουμε ότι οι ιπτάμενοι δίσκοι είναι μηχανές κατασκευασμένες με επιστημονικά και τεχνολογικά κριτήρια πολύ ανώτερα από εκείνα που διαθέτουμε και κατά συνέπεια πρέπει να προέρχονται από άλλους κόσμους.
“Η αντίρρηση, κατά την οποία η Διεύθυνση της Αμερικανικής Αεροπορίας δεν μπορεί να φτάσει στα ίδια συμπεράσματα, από τη στιγμή που δεν υπάρχουν αποδείξεις στη διάθεσή της, είναι παράλογες. Ακριβώς διότι πρόκειται περί αγνώστων ιπτάμενων συσκευών είναι ακατανόητο να απαιτούμε τη γνώση της εκτιμήσεως των χαρακτηριστικών τους, που όντως λόγω της ανώτερης φύσης τους διαφεύγουν από τη δυνατότητα της ανθρώπινης τεχνικής και επιστημονικής εκτίμησης”, έλεγε ο Χάινεκ.
Και το ραντάρ; Είναι αλήθεια ότι το ραντάρ, καθώς βεβαίωναν πολλοί, δεν ανακαλύπτει την ύπαρξη των Α.Τ.Ι.Α.; Αφού άφηνε σαφώς να νοηθεί ότι η ανικανότητα των ραντάρ να ανιχνεύσουν τους ιπτάμενους δίσκους ήταν αμφισβητούμενο ζήτημα και μέχρι τότε στηρίζονταν στις διαβεβαιώσεις των στρατιωτικών (οι ιδιώτες τεχνικοί είχαν άλλη γνώμη και το είχαν δηλώσει επανειλημμένως), ο Χάινεκ εξηγούσε:
“Το γεγονός ότι το ραντάρ, όπως διακηρύσσουν ορισμένοι, δεν είναι σε θέση να τους ανακαλύψει, δεν αποδεικνύει ότι τα Α.Τ.Ι.Α. δεν υπάρχουν, αλλά αποδεικνύει ότι έχουμε να κάνουμε με μηχανές ικανές να εξουδετερώσουν κάθε ανεπιθύμητη και αδιάκριτη ανιχνευτική παρέμβαση. Άλλωστε, παρόμοιο γεγονός δεν είναι καθόλου αδύνατο ακόμη και για τις γήινες μηχανές. Φυσικά, ορισμένα Α.Τ.Ι.Α. μπορούν να θεωρηθούν κάλλιστα ως μια λανθασμένη ερμηνεία ορισμένων φυσικών φαινομένων, αλλά είναι επίσης αληθές ότι πολλά Α.Τ.Ι.Α. μας αποκάλυψαν χαρακτηριστικά κινήσεως, που θα ήταν παράλογο να τα θεωρήσουμε ως οφειλόμενα σε φωσφορισμούς, σε σφαιρικούς κεραυνούς ή σε οτιδήποτε άλλο”.
Το σημαντικότερο όμως σημείο της όλης υπόθεσης ήταν κάτι άλλο. Ο Καθηγητής Χάινεκ δεν ήταν ένας από τους λίγο-πολύ διάσημους επιστήμονες που συναντούσαμε στα αμερικανικά πανεπιστήμια. Αν είχαν έτσι τα πράγματα, η στάση του δεν θα είχε προκαλέσει τον θόρυβο που έκανε, όπως συνέβη και με άλλους συναδέλφους του κατά το παρελθόν.
Ο Καθηγητής Χάινεκ, αντιθέτως, εξακολουθούσε να είναι ακόμη ειδικός σύμβουλος της αμερικανικής Πολεμικής Αεροπορίας για τις έρευνες επί των Α.Τ.Ι.Α. και σ’ αυτόν ανατιθόταν πάντοτε το έργο της επιστημονικής αποδείξεως ότι τα Α.Τ.Ι.Α. δεν ήταν ιπτάμενες μηχανές εξωγήινης προελεύσεως, αλλά απλές ψευδαισθήσεις και φαντασιώσεις, θα έλεγε κανείς.
Τον Μάρτιο του 1966, είχε ανατεθεί στον Χάινεκ να οργανώσει μια συνέντευξη Τύπου στο Σικάγο, όπου θα εξηγούσε ότι η διέλευση των ιπτάμενων δίσκων που είχαν εμφανιστεί λίγες ημέρες νωρίτερα στο Μίσιγκαν και στο Ιλινόις και είχαν παρατηρηθεί από έντρομους μάρτυρες (μεταξύ των οποίων δώδεκα αστυνομικοί και ένας υπάλληλος της Παθητικής Αεράμυνας) ήταν μόνο φαινόμενα οφειλόμενα σε φωτεινές αντανακλάσεις από αναθυμιάσεις προερχόμενες από έλη.
Φοιτήτριες του Κολλεγίου του Hillsdale του Μίσιγκαν, στέκονται σ’ ένα παράθυρο των κοιτώνων τους απ’ το οποίο, όπως είπαν, είδαν ένα Α.Τ.Ι.Α. το οποίο παρατηρούσαν επί αρκετές ώρες της νύχτας της 21ης Μαρτίου 1966
Φοιτήτριες του Κολλεγίου του Hillsdale του Μίσιγκαν, στέκονται σ’ ένα παράθυρο των κοιτώνων τους απ’ το οποίο, όπως είπαν, είδαν ένα Α.Τ.Ι.Α. το οποίο παρατηρούσαν επί αρκετές ώρες της νύχτας της 21ης Μαρτίου 1966
Έπειτα όμως από μερικούς μήνες, ιδού η απρόβλεπτη και εντυπωσιακή μεταστροφή. Η σύνεση και η διπλωματικότητα με την οποία ο Χάινεκ είχε επιδιώξει να συμβιβαστεί με τις επίσημες απόψεις δε μείωνε την ουσία των γεγονότων. Αφού αρνήθηκε δημοσίως, τουλάχιστον, το καταφανές του γεγονότος, ο εμπειρογνώμονας της ειδικής επιτροπής της Αμερικανικής Αεροπορίας που είχε συγκροτηθεί από το 1947 να διαλευκάνει το πρόβλημα, φαινόταν πως αρνούνταν πλέον να συνεχίσει να υπακούει στις διαταγές της Αρχής και αποφάσισε να διακηρύξει δημοσίως την αλήθεια.
Μετά από λίγες ημέρες, ο Δρ. Τζέημς Μακντόναλντ, Φυσικός του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας, επιτέθηκε σφοδρά κατά της Αμερικανικής Αεροπορίας, αποδεικνύοντας ότι η λεγόμενη “συνωμοσία της σιωπής” που σκόπευε να καταπνίξει τις ειδήσεις που αφορούσαν στους ιπτάμενους δίσκους δεν ήταν προϊόν φαντασίας, αλλά πραγματικό γεγονός και σε απόδειξη των λεγομένων του επέδειξε ένα αντίτυπο του “Κανονισμού 200-2 της Αμερικανικής Αεροπορίας” που είχε δημοσιευθεί στις 26 Αυγούστου του 1953 και υπογραφόταν από τον τότε Υπουργό Αεροπορίας Χάρολντ Τάλμποτ. Ο κανονισμός αυτός έλεγε επί λέξει:
“Απαγορεύεται απολύτως εις το πάσης κατηγορίας και βαθμού προσωπικό να αποκαλύπτει στο κοινό ή στον Τύπο ειδήσεις που αφορούν στις εκθέσεις της Αμερικανικής Αεροπορίας επί των Α.Τ.Ι.Α. Θα ανακοινώνονται μόνον οι εκθέσεις που φαίνεται να γελοιοποιούν την υπόθεση”. Στους παραβάτες των διαταγών αυτών ο κανονισμός δε δίσταζε να καθορίσει επιβολή ποινής που μπορούσε να φτάσει μέχρι δεκαετή φυλάκιση και χρηματικό πρόστιμο μέχρι δέκα χιλιάδων δολαρίων.
Η ανακοίνωση του Χάρολντ Μπράουν προκάλεσε έκπληξη και εντύπωση. Το καθήκον που ανατιθόταν στους επιστήμονες αποδείκνυε ίσως ότι η Αμερικανική Αεροπορία είχε αποφασίσει να χαλαρώσει κάπως την επαγρύπνησή της επί ενός μυστικού, του οποίου η διαφύλαξη γινόταν ολοένα και περισσότερο δύσκολη. Το μόνο που απέμενε ήταν να φανεί αν η απόφαση αυτή ήταν αυθόρμητη ή μήπως είχε συμβεί κάτι πίσω από τα παρασκήνια, που την είχε καταστήσει αναγκαία και αναπότρεπτη.
Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ”, στις 06/11/1966…
Από strangepress
